Volgens het boekje.

Vertrekken van een onbekend vliegveld, met een onbekende maatschappij, via een onbekende route naar een bekende bestemming, maar een nieuwe eindbestemming. Genoeg redenen om nerveus te worden, voor Mirijam althans. Manon doet alsof ze dagelijks met het vliegtuig naar school gaat, ze word er niet warm of koud van. Ik lees gewoon de borden, dan gaat de rest vanzelf.
Vanochtend al om 5 uur wakker, ruim een kwartier voor de wekker begint te piepen en het tv-alarm afgaat. Gedouched en geschoren om 6 uur stipt aan het ontbijt.De ontbijtdienst van het hotel verwacht blijkbaar nog al wat gasten, want er is veel van alles, en alles is er.Al zouden we de hele dag langs het buffet gaan, dan nog zouden we het niet wegkrijgen. Om 7 uur stappen we in de shuttlebus naar het vliegveld, om een kleine 10 minuten later voor de vertrekhal uit te stappen. Er staan flinke rijen bij de incheckbalies van American Airlines, behalve bij de balie waarvoor wij niet in aanmerking komen. Gisteravond heb ik een poging gedaan om online in te checken, maar dat heb na een half uur proberen maar opgegeven. Als we eindelijk aan de beurt zijn zegt de dame van AA "Ik zie dat u al ingecheckt bent, heeft u ook een boardingpass uitgeprint? Huh? Dus toch gelukt? Maar we slepen niet 2 weken lang een printer mee, dus die boardingpass mag zij voor ons uitprinten.Als om 9.45 het toestel zich in beweging zet vraag Manon zich af 'of dit nou alles is?' Ehm, we staan nog op de grond meid, we gaan zo vertrekken. 'Gaan we nog hoger??'



Tegen 10 uur vliegen we dan eindelijk richting Chicago. Tijdens de vlucht geen turbulentie of andere onaangename verrassingen. Manon slaap zelfs nog een paar uur, wat ons beiden helaas niet lukt.





Na 8½ uur landen we in Chicago, een half uur voor op schema. Bij de overvolle immigrationshal mogen we doorlopen naar de volgende batterij met immigrationofficers, waar verder slechts een paar mensen staan te wachten. Weer een meevaller. Koffer van de band halen, langs de heren van de douane, koffer weer inleveren. Zo snel kan het gaan. Bij de uitgang terminal 5 even snel een peuk roken, om vervolgend de 'people mover' naar terminal 3 te pakken. Daar aangekomen moeten we nog wel een eind lopen naar gate K13, maar we hebben tijd genoeg. Om 15.00 vertrek AA1400 naar Orlando waar we om 17.15 landen. Correctie, 18.15 ,want het is hier een uur later dan in Chicago. Bij de bagageclaim loopt het even spaak, maar dat geeft mij weer even tijd om een sigaretje te roken op de stoep. De koffers zijn na 10 minuten toch aangekomen, op naar Alamo. Geen gezeur over upgrades, verzekeringen etc, tekenen en op naar de garage aan de overkant. We hadden een Midsize SUV gereserveerd, en hebben nu de keus uit maarliefst 2 (twee) Een Jeep Liberty,of een Jeep Liberty. We hebben de grijze maar genomen.
Via de Turnpike komen we uiteindelijk om 20.50 aan bij de Publix in Inverness, waar we net op tijd zijn om de eerste benodigdheden in de kar te gooien en af te rekenen, want ze sluiten om 21.00uur. 5 minuten laten halen we de sleutel van de villa op bij het restaurant van de Lakeside golf&country club. De tourguide is al vertrokken, dus geven we ons zelf maar even een rondleiding. Prachtige villa hebben we tot onze beschikking, en wat een ruimte! Het zwembad is verlicht, het ziet er schitterend uit in het donker. Morgenvroeg maar even een duik nemen. Met het eerste glas Mountain Dew van deze vakantie achter de kiezen is het tijd om naar bed te gaan. Foto's volgen nog, welterusten.